Η κορυφή του Σμόλικα (2.637μ) είναι η δεύτερη υψηλότερη στην Ελλάδα –μετά τον Όλυμπο. Αυτό όμως, δεν αποτέλεσε εμπόδιο για μία παρέα πέντε ατόμων να ανέβουν στο βουνό, για να κάνουν το όνειρο ενός ανθρώπου πραγματικότητα.

"Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος", μας είπαν. Ας τα πάρουμε όμως, από την αρχή. Η αφετηρία της ιστορία μας ήταν αρχικά μία ιδέα, μία σκέψη. Όλα ξεκίνησαν όταν ο πρώην μπασκετμπολίστας, Κωνσταντίνος Παπαντωνάκος, ο οποίος έχει περάσει κατά το παρελθόν μεταξύ άλλων από Μαρούσι, Περιστέρι, Παγκράτι, ΑΕΚ και Δούκα, ήθελε να προσφέρει μία μοναδική εμπειρία στον φίλο του, Παναγιώτη Δεληγιάννη.

Ο Παναγιώτης Δεληγιάννης είναι 30 χρονών και απόφοιτος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Παναγιώτης έχει διαγνωσθεί με σπαστική τετραπληγία, η οποία σχετίζεται με τη διαταραχή της κινητικής ή αισθητήριας λειτουργίας ή αλλιώς, την παράλυση των άκρων. Πρόκειται για λάθος γιατρού που συνέβη κατά τη διάρκεια της γέννας, όπως μας αποκάλυψε.

"Την έχω από γεννηθείς, από λάθος γιατρού. Πήγα σε κανονικό σχολείο. Μικρός ήμουν σε καρότσι, αργότερα σηκώθηκα και περπάτησα με Π. Τώρα περπατάω μόνος μου, απλά χρειάζομαι κάποιον δίπλα μου, ώστε να έχω στήριξη και να μην πέσω. Κι αυτό το οφείλω στην οικογένεια και τους φίλους μου, που για μένα είναι συνώνυμο της τύχης και της αγάπης".

Συνέντευξη στη Μαρία Κουβέλη

Αυτό όμως, που για κάποιους είναι πρόβλημα, για άλλους είναι ένας διαφορετικός απλά τρόπος ζωής. Ο Παναγιώτης έχει αποδεχθεί την ιδιαιτερότητα, που τον χαρακτηρίζει, και ζει τη ζωή του όπως όλοι μας. Και ναι, ο Παναγιώτης ανέβηκε στη δεύτερη υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, τη στιγμή που πολλοί από εμάς δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη του Σμόλικα.

Το SPORT24 μίλησε με τρεις διαφορετικούς ανθρώπους που συμμετείχαν στην αποστολή. Ο Κωνσταντίνος Παπαντωνάκος, ο Παναγιώτης Δεληγιάννης ή Πανάγος για τους φίλους και ο Βασίλης Σπυρόπουλος μάς μίλησαν μέσα από τη δική τους ματιά για τα όσα έζησαν κατά τη διάρκεια αυτού του όμορφου ταξιδιού, τα μοναδικά συναισθήματα που ένιωσαν και έστειλαν σε όλον τον κόσμο ένα μήνυμα αισιοδοξίας.

Το τέλος της καριέρας στο μπάσκετ και η γέννηση μίας όμορφης ιδέας

"Δεν είμαι πια επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Αποφάσισα να σταματήσω την περίοδο του κορονοϊού, γιατί ξαφνικά μείναμε ξεκρέμαστοι. Ήχησε σαν "καμπανάκι" αυτό σε μένα. Σκέφτηκα πως έχω θυσιάσει τόσα πράγματα στη ζωή μου, έχω αποφασίσει πως αυτό θα είναι το επάγγελμά μου. Για χάρη του θυσιάζεις καθημερινά το σώμα σου, τους φίλους σου, την προσωπική σου ζωή πολλές φορές, για να έρθει μία τέτοια κατάσταση και να σου πουν "φιλάκια, αντίο".

Ένιωσα ότι ήμουν στον αέρα, ήμουν 29 χρονών και είπα στον εαυτό μου "πρέπει να δεις τι θα κάνεις". Πιέστηκα αρκετά αυτά τα δύο χρόνια και είπα να κυνηγήσω τη δουλειά μου. Είμαι γυμναστής, έχω τον δικό μου χώρο στον Άγιο Στέφανο, οπότε κυνηγάω αυτό πλέον. Κάνω πέρσοναλ μαθήματα και τώρα προσπαθώ να βγάλω και δίπλωμα για yoga.

Μου τη βάρεσε, γυρίζω και του λέω: "ρε συ, θέλεις να σε πάρω καβάλα και να ανέβουμε στον Σμόλικα;"

Η ανάβαση ξεκίνησε σαν ιδέα. Με τον Παναγιώτη είμαστε φίλοι και κάποια στιγμή εκεί που περπατούσαμε, μου τη βάρεσε, γυρίζω και του λέω: "ρε συ, θέλεις να σε πάρω καβάλα και να ανέβουμε στον Σμόλικα;". Μου είπε κατευθείαν ναι. Η προετοιμασία μου δεν διήρκησε ούτε 1,5 μήνα, αλλά έπρεπε γι’ αυτό το ταξίδι να πιεστώ λίγο παραπάνω. Όπως και ο Πανάγος προσπάθησε πολύ, δεδομένου ότι έπρεπε να χάσει βάρος. Έχασε έξι κιλά σε δύο μήνες και έφτασε τα 49".

"Δεν υπήρξε στην ουσία καμία συζήτηση", τόνισε ο Βασίλης, ο οποίος κουβαλούσε τον εξοπλισμό και τραβούσε τον Κωνσταντίνο και τον Παναγιώτη στην κατάβαση. "Η πραγματική συζήτηση που κάναμε ήταν "πάμε;" "ναι, πάμε". Ήμουν μέσα από την αρχή και αυτή τη φορά είπα το "ναι" με ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν απλά να το οργανώσουμε, γιατί κι εμείς το κάναμε για πρώτη φορά, δεν ξέραμε πώς θα κουβαλήσουμε τον Πανάγο πάνω.

Θέλαμε τόσο πολύ να το κάνουμε, που δεν υπήρχε κάτι που δεν θα το υπολογίζαμε. Ήταν δύσκολο φυσικά, ήταν μαζί μας ακόμα δύο παιδιά κυρίως για την ασφάλεια. Το πιο σημαντικό για μένα ήταν να περπατήσει ο Πανάγος στο βουνό, όπως και έγινε. Δεν το κάναμε για εμάς, όλα έγιναν για τον Πανάγο".

Η δύναμη της ψυχής, όταν το σώμα εγκαταλείπει

Κανείς δεν είπε πως θα ήταν εύκολο. Όλοι γνώριζαν εξαρχής τη δυσκολία του εγχειρήματος, ότι θέλει μεγάλη προσπάθεια, τρομερή οργάνωση και μελέτη, καθώς και τεράστια αποθέματα ψυχής.

Γιατί, όταν οι δυνάμεις τελειώσουν, όταν το σώμα υποφέρει και αρχίζει να εγκαταλείπει από την κούραση, τι γίνεται; Ποιος σε κρατάει όρθιο; Εκεί αναλαμβάνει δράση η θέληση και η ψυχή.

Μου ήταν αδιανόητο να δεχθώ ότι όλα αυτά που βλέπω εγώ δεν τα βλέπει ο Παναγιώτης

"Πραγματικά ήθελε ψυχή, γιατί ο Παναγιώτης ήταν 50 κιλά. Τα 50 κιλά μόνιμα πάνω σου και χωρίς να είναι μία τσάντα που μπορείς να την κλειδώσεις, γιατί έχεις έναν άνθρωπο πίσω σου, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Από ένα σημείο και μετά ανέβαινα μόνο με τη ψυχή, αλλά είχα και τον Πανάγο και τον Βασίλη να μου δίνουν ώθηση. Είχα τον Πανάγο δεξιά στο αυτί μου και ήταν σαν να μου μίλαγε η ψυχή μου, είχα πάντα στην ουσία κάποιον να μου μιλάει χωρίς να τον βλέπω.

Οι εναλλαγές συναισθημάτων ήταν πολλές. Υπήρχαν νεύρα, γκρίνια, ασταμάτητο γέλιο. Υπήρχαν όλα αυτά στη διαδρομή. Δηλαδή και ο Πανάγος κουραζόταν, οπότε εγώ έπρεπε να τον κρατάω, να παίρνω αγκαλιά τα πόδια του, να τον σηκώνω λίγο και να τον ξεκουράζω. Πραγματικά ήταν μία προσπάθεια και από τους δύο, αλλά δεν ήμασταν μόνοι μας. Βοήθησαν όλοι. Ο Βασίλης κρατούσε το σχοινί στην κατάβαση, μας έδινε νερό.

Ανεβάσαμε έναν φίλο μας στην κορυφή του Σμόλικα, γιατί γουστάραμε να το κάνουμε

Δεν έχω ξεχάσει ούτε ένα λεπτό από τη διαδρομή, γιατί με στιγμάτισαν όλα αυτά που μου έλεγε ο Παναγιώτης και όλα αυτά που ένιωθα εγώ. Και τώρα που το έκανα αυτό δεν θα το σταματήσω. Μου ήταν αδιανόητο να δεχθώ ότι όλα αυτά που βλέπω εγώ δεν τα βλέπει ο Παναγιώτης. Μόνο για κατάδυση που δεν τον έχω πάει, που δεν μπορεί, αλλά αν γινόταν θα τον έβαζα να το κάνει κι αυτό (σ.σ. γέλια).

Το κάναμε για την παρέα. Δεν είπαμε πάμε να ανεβάσουμε ένα παιδί με κινητικά προβλήματα. Ανεβάσαμε έναν φίλο μας στην κορυφή του Σμόλικα, γιατί γουστάραμε να το κάνουμε".

Η στιγμή που ο Παναγιώτης περπάτησε

"Είχε ένα πολύ ωραίο κομμάτι, ευθεία, όταν βγαίναμε από το δάσος, το οποίο μπορούσε ο Πανάγος με τη βοήθεια τη δική μας να το περπατήσει.

Ήταν το πιο ωραίο σκηνικό, ήταν τρομερή εμπειρία απλά να το βλέπεις ότι εκεί υπάρχει ένα παιδί που έχει πρόβλημα και περπατάει σε ένα βουνό. Πραγματικά ήταν μεγάλη χαρά. Όταν τον είδα να περπατάει ξεκουράστηκα και ψυχικά και σωματικά".

Το ταξίδι

"Οι ώρες μού φαίνονταν ατελείωτες. Είχαμε χωρίσει την αποστολή σε τέσσερα κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι ήταν να πάμε στο καταφύγιο, να κοιμηθούμε και να σηκωθούμε για να ξεκινήσουμε για τη Δρακόλιμνη, όπου θα κατασκηνώναμε. Μας πήρε περίπου 6 ώρες, για μία απόσταση 1,5-2 ώρες. Έκανα διαλείμματα μόλις καταλάβαινα ότι μούδιαζαν τα χέρια μου. Μπορεί να ήταν ανά μισή ώρα, ανά 10 λεπτά ή μπορεί και σε 10 βήματα.

Το δεύτερο παρτ ήταν ο δρόμος προς την κορυφή. Ξεκινήσαμε περίπου στις 6μιση και φτάσαμε στις 12. Κάτσαμε εκεί δύο ώρες για να ξεκουραστούμε. Με το που ανεβήκαμε πάνω μού έφυγε η κούραση, μου έφυγαν όλα. Ήταν πολύ μεγάλη η χαρά και του Πανάγου, που κοίταζε γύρω του και δεν το πίστευε κι αυτός.

Δεν έχουμε ανάγκη να μας πει κάποιος μπράβο, δεν το έκανα για να αναγνωριστώ

Μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και ξεκινήσαμε για την κατάβαση. Αυτό ήταν το τρίτο μέρος και το πιο δύσκολο. Έπρεπε να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί στο κατέβασμα, γιατί το έδαφος ήταν αρκετά ολισθηρό και ήταν πολύ επικίνδυνο. Δεν γινόταν να κάνουμε ούτε μισό λάθος, επομένως ήθελε πολύ προσοχή.

Ήμασταν δεμένοι κανονικά όπως και στις αναρριχήσεις, εμείς μπροστά και ο Βασίλης πίσω με το σχοινί. Υπήρχε απόλυτη συνεννόηση με τον Βασίλη για το πότε προχωράω, πότε με αφήνει, πότε με κρατάει, για το που θα βάλω το πόδι μου. Έπρεπε να γίνει αυτό πολύ σχολαστικά, γιατί δεν θα γινόταν να κρατήσω 150 κιλά αν γινόταν για παράδειγμα ένα λάθος πάτημα. Ο Βασίλης με κράτησε αρκετές φορές, γιατί από ένα σημείο και μετά δεν με άκουγαν τα πόδια μου.

Είμαστε του "πυροτεχνήματος" στην Ελλάδα, γίνεται κάτι και μετά από μία μέρα μπορεί να ξεχαστεί

Κάπως έτσι, φτάσαμε στη Δρακόλιμνη και εκεί ήμασταν στη χειρότερη φάση κούρασης. Είχαμε και το άγχος ότι έπρεπε να φτάσουμε στο καταφύγιο πριν τις 8:30 για να μη νυχτώσει. Και ξεκινήσαμε για το τέταρτο μέρος. Είχαμε φτάσει στο σημείο που δεν γινόταν να κουραστείς άλλο, είχαν μουδιάσει όλα. Έχασα 3 κιλά μέσα σε 1,5 μέρα.

Χαίρομαι που κάποιοι μπορεί να κινητοποιηθούν απ’ αυτό, απλά είμαστε του πυροτεχνήματος στην Ελλάδα. Γίνεται κάτι και μετά από μία μέρα μπορεί να ξεχαστεί. Γι’ αυτό και το κάναμε καθαρά για μας, για την παρέα. Δεν έχουμε ανάγκη να μας πει κάποιος "μπράβο", δεν το έκανα για να αναγνωριστώ. Χαίρομαι όμως πάρα πολλοί, όταν άλλοι άνθρωποι παίρνουν δύναμη από αυτό".

Η ιστορία μέσα από τη ματιά του Παναγιώτη και το "ευχαριστώ"

"Όσο περνούν οι μέρες αρχίζω και το συνειδητοποιώ, δηλαδή πόσα χιλιόμετρα κάναμε, ότι ανεβήκαμε στην κορυφή. Πρώτη φορά έκανα κάτι τέτοιο, δεν είχα μείνει καν ποτέ σε σκηνή κάμπινγκ.

Είπα κατευθείαν "ναι" όταν μου το είπε ο Κωνσταντίνος, γιατί του έχω εμπιστοσύνη. Οπότε δεν το σκέφτηκα πολύ, ήταν μία κοινή ιδέα και είπαμε "πάμε, θα το κάνουμε, τέλος". Το οργανώσαμε, ο Κωνσταντίνος έκανε ενδυνάμωση, εγώ αερόβια άσκηση και δίαιτα, γιατί όπως καταλαβαίνεις δεν είναι εύκολο να κουβαλάς στην πλάτη σου 30 χρονών άντρα. Είπαμε πως θα ανεβούμε όπως και δήποτε.

Όταν φτάσαμε στην κορυφή ένιωσα λύτρωση, ήμουν ελεύθερος

Η κούραση η δική μου δεν ήταν ούτε το 1/10 του Κωνσταντίνου. Αν δεν ήταν τα παιδιά δεν θα γινόταν τίποτα. Η κούραση που τράβηξαν ο Κωνσταντίνος και ο Βασίλης δεν συγκρίνεται. Εγώ προσπαθούσα όσο μπορώ να δίνω κουράγιο, να τον εμψυχώνω, να του λέω "πάμε δυνατά, έμεινε ακόμα λίγο", γιατί οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Από την αρχή της αποστολής μέχρι το τέλος είχε πολύ γέλιο.

Περπάτησα γύρω και στα 500μ., με κρατούσαν από τα χέρια τα παιδιά. Υπήρχε ησυχία, ακούγαμε μόνο τον αέρα. Ένιωσα ελεύθερος. Όταν φτάσαμε στην κορυφή ένιωσα λύτρωση, είναι το υπέρτατο συναίσθημα για εμένα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τα παιδιά έναν έναν, από καρδιάς τον Κωνσταντίνο γι’ αυτήν την υπεράνθρωπη προσπάθεια, δεν ήταν καθόλου εύκολο το ότι με πήρε στην πλάτη του και ανεβήκαμε τον Σμόλικα. Θέλω να ευχαριστήσω τον Βασίλη, τον συναβάτη μας, που ήταν σε όλο το κομμάτι της αποστολής δίπλα μας, τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Και τέλος, να ευχαριστήσω τον Μαρίνο και τον Κώστα, που βοήθησαν και στήριξαν την αποστολή για να έχω τον κατάλληλο εξοπλισμό και να μείνω στο βουνό το βράδυ".

Το μήνυμα για Ελπίδα, Όνειρα και Πίστη

Κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας ο Κωνσταντίνος τόνιζε ξανά και ξανά πως αυτό το ταξίδι το έκαναν για εκείνους. Ήταν για την παρέα και πάνω απ’ όλα για τον Παναγιώτη. Στόχος δεν ήταν ούτε η προβολή, ούτε η δημοσιότητα, ούτε η αναγνώριση που μπορεί να είχαν.

Παρόλα αυτά, θέλοντας και μη, η ιστορία αυτή έδωσε ένα θετικό μήνυμα. Όχι μονάχα στους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κινητικές δυσκολίες, ή έχουν άλλα προβλήματα, αλλά ήταν ένα μήνυμα για όλους μας.

Ο κάθε ένας από τους τρεις πρωταγωνιστές μας μας είπε κάτι διαφορετικό, κάτι διαφορετικό που όμως είχε την ίδια στέρεα βάση με τους υπόλοιπους. Τη βάση που γράφει με μεγάλα γράμματα: Ελπίδα, Όνειρα, Πίστη.

Εμείς που είμαστε αρτιμελείς να μην γκρινιάζουμε, ας κοιτάξουμε τους ανθρώπους που μάχονται καθημερινά

Κωνσταντίνος Παπαντωνάκος: "Γενικά έφτασα στα όριά μου, από ένα σημείο και μετά το σώμα μου δεν γινόταν να κουραστεί άλλο, οπότε ό,τι έκανα το έκανα με τη ψυχούλα μου. Δεν μπορούσε να υπακούσει το σώμα μου και το εννοώ και έτσι κατάλαβα ότι έχουμε απεριόριστες δυνάμεις.

Νομίζω ότι ο άνθρωπος τα μπορεί όλα και το πιο σημαντικό μήνυμα που θέλω να περάσω είναι ότι εμείς που είμαστε αρτιμελείς να μην γκρινιάζουμε και πραγματικά να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή που περνάει, ή το κάθε λεπτό που έστω μπορούμε να φάμε.

Δηλαδή το ότι τρώμε χωρίς να μας ταΐσει κάποιος ή χωρίς δυσκολία είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Παναγιώτης λόγω της σπαστικής παραπληγίας που έχει είναι ένας μαχητής καθημερινά. Ας κοιτάξουμε τους ανθρώπους που μάχονται καθημερινά και να πάψουμε να γκρινιάζουμε. Πρέπει να σεβόμαστε και να είμαστε ευγνώμονες.

Κυνηγήστε τα όνειρά σας, δεν υπάρχει αποτυχία, αποτυχία θα ήταν να μην το κάνετε

Όλοι μας κάνουμε όνειρα. Όλοι ονειρευόμαστε, το να τα σκέφτεσαι ή να το λες είναι οκ, όλοι το κάνουν. Το ζήτημα είναι να τα υλοποιήσουμε ή να προσπαθήσουμε να τα υλοποιήσουμε. Εμένα κανείς δεν μου εγγυήθηκε πως θα ανέβω την κορυφή. Εγώ ο ίδιος έλεγα πως μπορεί να μην την ανέβω, ότι μπορεί να φτάσω στη Δρακόλιμνη και να πω "μέχρι εδώ, δεν μπορώ, δεν πάω παραπάνω". Αλλά τουλάχιστον θα το έχω προσπαθήσει, δεν το άφησα σαν μία ιδέα.

Επομένως, ναι, όλοι έχουμε όνειρα, όμως η υλοποίησή τους είναι το μεγαλύτερο κομμάτι. Αυτό που έχω να πω είναι "κυνηγήστε τα όνειρά σας". Και δεν υπάρχει αποτυχία, από τη στιγμή που έκανες κάτι, που το προσπάθησες. Αποτυχία θα ήταν να μην το έκανες.

Και οι άνθρωποι με κινητικές δυσκολίες έχουν κι εκείνοι όνειρα, που πρέπει να γίνει κάτι. Αγαπάς για παράδειγμα τα παιδάκια της Αφρικής; Πήγαινε εκεί να τα δεις. Αγαπάς τα ζωάκια; Όχι, αγαπάς τα κατοικίδια ζωάκια, γιατί τα άλλα τα τρως. Δεν κατηγορώ κανέναν, απλά θέλω να πω ότι στα λόγια είμαστε όλοι φοβεροί".

Βασίλης Σπυρόπουλος: "Ήταν μία κίνηση όχι για μας, αλλά για τα άλλα παιδιά, όπως ο Πανάγος, που είναι συνειδητοποιημένος με αυτό που έχει στη ζωή του. Είναι γι’ αυτά τα παιδιά, για να μπορούν να ελπίζουν. Όλα γίνονται, υπάρχουν τρόποι για τα πάντα.

Ο καθένας μας κρύβει έναν ήρωα μέσα του, τον οποίο πρέπει να τον βγάζουμε προς τα έξω

Κάθε φορά που μου έλεγε ο Πανάγος "ευχαριστώ" και συνειδητοποιούσα ότι είναι στην ίδια ηλικία μαζί μου και δεν το έχει ξαναζήσει αυτό, έλεγα πως θα το ξανάκανα. Μετά απ’ όλο αυτό ένιωσα τόσο γεμάτος και χαρούμενος, που δεν μπορείς να το νιώσεις αν δεν το ζήσεις".

Παναγιώτης Δεληγιάννης: "Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει τρόπος. Και το κάθε παιδί, ο κάθε άνθρωπος δεν πρέπει να το βάζει κάτω, αλλά να πιστεύει στα όνειρά του για μία καλή ζωή.

Θα μπορούσε να δώσει κίνητρο και σε άλλους ανθρώπους, γι’ αυτό ήθελα να πάρει δημοσιότητα. Θα πάρουν κουράγιο κι άλλοι άνθρωποι με αναπηρία.

Μην σταματήσετε να πιστεύετε στον εαυτό σας, το κεφάλι ψηλά

Σε αυτούς θα ήθελα να πω να μην σταματήσουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και το κεφάλι πάντα ψηλά. Ο καθένας μας κρύβει έναν ήρωα μέσα του, τον οποίο πρέπει να τον αναγνωρίζουμε και να τον βγάζουμε προς τα έξω".